Een opvoering van Bachs Mattheuspassie in deze Carolus Borromeuskerk te Antwerpen speelt een rol in ‘Een medaille van vlees en bloed’.
Biografie
Serge Simonart debuteerde met de ontroerende liefdesroman ‘Een medaille van vlees en bloed’. Eerder publiceerde hij zes non-fictieboeken en artikels in 200 binnen en buitenlandse bladen, waaronder Humo. Voor Klara maakte hij programma’s over o.a. Charles Dickens en een negendelige serie over Venetië.
- Serge Simonart werd geboren.
- Hij studeerde af aan de Vrije Universiteit Brussel.
- Hij werkte als journalist voor o.a. Humo en 200 andere kranten en tijdschriften in 30 landen.
- Hij bedacht de ‘Onze Man’ verhalen, een unieke vorm van participating journalism, waarbij de reportage de allure krijgt van een kortverhaal omdat de schrijver niet enkel afstandelijk observeert maar deelneemt in de biotoop die hij beschrijft. De ‘Onze Man’ reportages zijn een mix van ontroering, humor en scherpe observaties.
- Hij maakte door de jaren heen interviews met artiesten die hij waardeert en bewondert, waaronder Cecilia Bartoli, Joyce Didonato, Luciano Pavarotti, Yehudi Menuhin, Andreas Scholl, Joan Baez, Paul McCartney, Angela Gheorghiu, Nick Cave, David Gilmour, Lou Reed, Kiri Te Kanawa, Leonard Cohen, Frank Sinatra, Tony Bennett, Brian Wilson, Scott Walker, Radiohead, John Cleese, Randy Newman, Morrissey, Martin Amis, Terry Gilliam, Peter Gabriel, Roger Norrington, Roberto Alagna, David Bowie en Prince.
- Voor de klassieke radiozender Klara van de VRT maakte hij het Charles Dickens Diner en een negendelige serie over Venetië. Daarbij hoorde ook het fotoboek ‘Venezia’ en de cd-box met Venetiaanse muziek uit de 17e en 18e eeuw.
- Hij schreef de romans ‘Klaproos’, ‘Een medaille van vlees en bloed’, ‘Machiavella’ en ‘Verlangen’.
Wie is Wie in Vlaanderen?
“In 1999 werd ik gevraagd een entry op te stellen voor de laatste papieren uitgave van de Belgische Who’s Who?
Dat is een pompeus volume waarin zelfs een lokale slager of boekhouder zijn oeuvre en/of CV vaak in een volledige pagina in de verf zette, ook al omdat de entry’s steevast werden geschreven door de uitverkorene zelf.
Ik besloot er wat zelfrelativerende humor in te verwerken, maar ook een werklijst en planning waaraan ik me, viel me onlangs pas op, merkwaardig lijk te houden. Al heb ik, omdat anderen vaak ronkende eretitels, oorkondes en het lidmaatschap van allerlei verenigingen vermeldden, ook voor de lol een paar clubs verzonnen. Ik heb evenmin ooit gepubliceerd in Knack, ook dat was een grapje, vermits ik toen al twintig jaar lang publiceerde in concurrent Humo.
De uitgever had mij vooraf verzekerd dat elk invoegsel streng gecontroleerd zou worden op feitelijke juistheid, maar al mijn grapjes werden klakkeloos afgedrukt.”