Humo interview naar aanleiding van het boek ‘Verlangen’

De brochuretekst noemt uw boek ‘schaamteloos romantisch en sentimenteel’. Mogen we zeggen dat u daarmee een kant van uzelf toont die het publiek doorgaans niet te zien krijgt?

Ik schrijf echte verhalen. Voor mij is schrijven geen therapie maar vertelkunst. Mijn vorige romans ‘Een medaille van vlees en bloed ‘ en ‘Machiavella’ waren van a tot z verzonnen. Maar de thema’s van ‘Verlangen’ zijn onbeantwoorde liefde, romantiek, levenskeuzes en het noodlot. En natuurlijk ben ook ik afgewezen, natuurlijk bleken ook vrouwen waarvoor ik viel onbereikbaar, en ook ik heb liefdesverdriet gekend.

Dat ‘schaamteloos’ slaat niet op gore seks scenes, wel op het droeve feit dat in ons tijdvak, ook in de literatuur, cynisme, provocaties, vulgariteit en negativiteit te veel aandacht krijgen. Als ik morgen een cynische roman schrijf over een asielzoeker die de koningin verkracht, zal ik prompt exponentieel meer media-aandacht krijgen dan met een subtiel, gevoelig, romantisch boek waar geen asielzoeker aan te pas komt. Want als je over gevoelens schrijft, word je meteen in de hoek van het platte sentiment  en de vrouwenbladen geduwd. Terwijl er meer moed voor nodig is om openhartig, gevoelig en romantisch te schrijven dan om te poseren als ongenaakbare macho.

Het verlangen als gevoel wordt volgens u te weinig belicht in andere liefdesverhalen. Waarom is het voor u zo belangrijk om er een complete roman aan te wijden?

Omdat verlangen letterlijk àlle aspecten van ons leven raakt en bepaalt, van liefde en lust tot ambitie en consumentisme. En onbeantwoorde liefde is uniek omdat iets dat niét gebeurde toch een leven kan determineren. Eigenlijk stelt mijn hoofdpersoon zich 200 bladzijden lang de vraag: was een leven lang hunkeren naar die ene allesverzengende liefde een rijk of een verspild leven? Dat en het recente wetenschappelijke bewijs dat je wel degelijk en létterlijk kan sterven aan een gebroken hart, vormen de kern van deze novelle.

‘Verlangen’ doet ook erotische passages vermoeden. Klopt dat, of zijn liefhebbers van de betere seksscène bij uw boek aan het verkeerde adres?

In ‘Een medaille van vlees en bloed’ zaten een paar mooie seks scenes. In ‘Machiavella’ geen enkele. In ‘Verlangen’ overloopt de verteller zijn liefdesleven. Het is geen kwestie van veel seks of geen seks, je moet exact schrijven wat het verhaal eist. Dat geldt overigens ook voor een al dan niet happy end.

U wil met dit boek ook boven de waan van de dag uitstijgen. Worden er tegenwoordig te weinig tijdloze boeken uitgebracht, volgens u?

De beste manier om een literaire prijs te winnen is nu een boek te schrijven waarin asielzoekers, vluchtelingen of minderheden figureren. Ook in de Vlaamse film valt me op dat afwijkingen de norm zijn: er zijn films over hoeren, over vluchtelingen, over allochtonen, over alcoholici, over autisten en marginalen… Waar zijn de films over normale, evenwichtige, beschaafde mensen? Ik schrijf romans over én voor beschaafde mensen. Wie drastisch afwijkt van de norm –de junk, de alcoholist, de extremist, de terrorist – vind ik per definitie oninteressant en over zulke abjecte figuren wens ik niet te schrijven.

Ik weiger ook om politiek correcte of modieuze onderwerpen aan te snijden. Geen van mijn favoriete schrijvers heeft de Nobelprijs gewonnen, en te vaak was die prijs toekennen een politieke keuze. Goede boeken zijn tijdloos en storen zich niet aan de waan van de dag. Eén voorbeeld: in ‘Madame Bovary’ staat amper iets waaruit je kan afleiden wat in 1856 de hete hangijzers van het moment waren, maar het is een mooi boek dat anderhalve eeuw later nog heel leesbaar is.